Γονεϊκός εγωισμός και προσδοκίες
Αυτό το διάστημα πολλοί γονείς διακατέχονται από άγχος για τις παγκύπριες εξετάσεις που δίνουν τα παιδιά τους…
Συχνά τους ακούω να μιλούν στον πληθυντικό π.χ. «Αύριο δίνουμε μαθηματικά», «Δεν γράψαμε πολύ καλά», «ήρθαμε πρώτοι στο τάδε μάθημα». Μια μητέρα μου είπε κάποτε «κατάφερα να τελειώσω το στρατό, θα καταφέρω και το πανεπιστήμιο» μιλώντας για το γιο της.
Και ναι είναι απόλυτα φυσιολογικό να έχουμε έγνοιες για τα παιδιά μας και τη ζωή τους αλλά τι γίνεται όταν αυτά στην πραγματικότητα αφορούν τους γονείς κι όχι τα παιδιά; Όταν δηλαδή οι γονείς βάζουν ως προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες, επιθυμίες και προσδοκίες αντί αυτές των παιδιών τους; Όταν αναζητούν ικανοποίηση, επιβεβαίωση και ολοκλήρωση μέσα από τα επιτεύγματα και τις συμπεριφορές των παιδιών τους παρά να αναλογίζονται τι είναι αληθινά καλύτερο για τα παιδιά τους;
Αυτό ονομάζεται γονεϊκός εγωισμός. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς δίνουν έμφαση στις δικές τους φιλοδοξίες και μπορεί να πιέζουν τα παιδιά τους να διακριθούν σε κάτι για να ενισχύσουν τη δική τους κοινωνική εικόνα. Μπορεί να είναι ανταγωνιστικοί και να συγκρίνουν με άλλα παιδιά, να αγνοούν τις ανάγκες των παιδιών τους, να δίνουν έμφαση στην επιτυχία με όποιο κόστος, να δυσκολεύονται να συνδεθούν συναισθηματικά και να βάζουν όρους στην αγάπη τους π.χ. είναι πιο θερμοί όταν τα παιδιά επιτυγχάνουν κάπου.
Αυτή η γονεϊκή στάση μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο στρες στα παιδιά, σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτονομία και σε δυσκολία των παιδιών να αναπτύξουν τη δική τους ταυτότητα και αυτο αξία.
Ας αναλογιστούμε ως γονείς τα κίνητρα μας, τις προσδοκίες και τις προτεραιότητες μας. Τα παιδιά χρειάζονται ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για να ανακαλύψουν τις δυνατότητες τους, να είναι αποδεχτά στις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους και να νιώθουν ελεύθερα να είναι αυτά που είναι.